புலப்படுபவையிலிருந்து புலப்படாத ஒன்றை (இறைவனை) நோக்கி நீங்கள் பயணிக்க வேண்டும். பின்னர், இயற்கை அனைத்தையும் அரவணைத்துக்கொள்ளும் வரை உங்கள் ப்ரேமை விரிவடைகின்றது; எந்த அளவுக்கு என்றால் மரத்திலிருந்து ஒரு இலை பறிப்பது கூட உங்களை மிகுந்த வேதனைக்கு உள்ளாக்கும், அதனால் நீங்கள் அதை காயப்படுத்தத் துணியமாட்டீர்கள். மரத்தின் பசுமையான உயிர்த்துடிப்பு தெய்வீக ஸங்கல்பத்தின் அடையாளம்; இதுவே அதன் வேர்களை மண்ணில் ஆழமாக ஊன்றச் செய்கிறது. வேர்கள், பலத்த சூறைக் காற்றுக்கு எதிராக மரத்தை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு, புயலில் இருந்து அதை காக்கின்றன. அதுபோலவே, மனிதனிடம் உள்ள ப்ரேமை எனும் வேர்கள் அவனுள் உள்ள தெய்வீக ஊற்றுக்குள் ஆழமாக வேரூன்றி விட்டால், துன்பத்தின் எந்தப் புயலாலும் அவனை அசைத்து அவநம்பிக்கையில் ஆழ்த்த முடியாது. ஒரு சர்க்கரைக் கட்டி கோப்பையில் உள்ள ஒவ்வொரு துளி நீரையும் இனிமையாக்குவதைப் போல, ப்ரேமை நிறைந்த பார்வை உலகில் உள்ள ஒவ்வொரு மனிதனையும் நட்புணர்வு கொண்டவனாக, பார்வைக்கு இனியவனாக ஆக்கிவிடும். கோகுலத்தின் எளிய கோபிகைகள் ஒருவரையொருவர் கிருஷ்ணராகவே பார்த்தார்கள்; தெய்வீக அவதாரத்தின் மீதான அவர்களின் அதீத ப்ரேமை அப்படிப்பட்டதாகும். (தெய்வீக அருளுரை, மே 24, 1967)