ஒவ்வொரு ஆன்மிக சாதகரும் ஆத்ம விசாரப் பாதையில் செல்ல வேண்டும். அதன் பிறகு மட்டுமே, இயற்கையும், இயற்கையைச் சார்ந்த எல்லாக் கல்வியும் மாயை என்ற திடநம்பிக்கை தோன்றி வளர முடியும்; அப்போதுதான் இவற்றிற்கு முழுமையான மதிப்பை அல்லாது ஒப்பீடான மதிப்பு அளிக்கமுடியும்! அவற்றை, வாழ்க்கைக்குத் தேவையான ஒரு அன்றாட வழக்கமாக கற்றுக் கொண்டு அனுபவிக்கத்தான் வேண்டும். ஆனால், அவற்றை மிக உயர்ந்த ஞானமான, மாறாத, நிரந்தர சத்தியம் என்று தவறாகக் கருதி விடக்கூடாது. அந்தத் தவறை இழைத்துவிட்டால், அது குழப்பமான மனநிலைக்கு (அசாந்தி) இட்டுச் சென்று விடும். மனக்குழப்பம், கவலையையும், பதட்டத்தையும் உருவாக்கி, சாந்தியை குலைத்துவிடுகிறது. நீங்கள் சாந்தி மற்றும் சமச்சீரான நிலையைப் பெற வேண்டுமென்றால், இயற்கையின் தாற்காலிகத் தன்மையில் நம்பிக்கை வைத்து, மாற்றமே இல்லாத இறைவனை இடையறாது தியானிப்பதில் ஈடுபடுவதே அடிப்படையாகும். எனவே, சுயநலமான பற்றுதல்களில் கட்டுண்டு இருக்காதீர்கள். உங்களுடைய கடமைகளை நிறைவேற்றுவதில் ஈடுபட்டு இருங்கள். வெற்றியால் சந்தோஷமடைவதற்கோ அல்லது தோல்வியால் துயரமடைவதற்கோ உங்களை நீங்கள் அனுமதிக்காதீர்கள். தீமை பயக்கும் எல்லாவற்றையும் துறந்து விடுவதற்குத் தயாராக இருங்கள். பின்னர், பகுத்தறிவின் மூலம் நீங்கள் வெற்றி முரசு கொட்ட முடியும்! (பிரசாந்தி வாஹினி, அத்தியாயம்-19)