பிரபஞ்சத்தில் எங்கும் தெய்வீகம் ஊடுருவி இருப்பதைக் கண்டுணர்வதற்கு, நாம் நமது அன்றாட வாழ்க்கையில் தெய்வீகத்தை உணரவேண்டும். கண்ணில் பார்க்கும் சக்தியைப் போல, காதுகளில் கேட்கும் சக்தியைப் போல, இறைவன் மனித உடலில் மெய்யுணர்வாக வெளிப்படுகிறான். இறைவன் இல்லாத இடம் இந்த உலகில் எதுவுமே இல்லை. படைப்பு, இறைவனின் ஒரு வெளிப்பாடு. இறைவனின் ரூபமான இது ப்ரக்ருதி (இயற்கை) என்று அழைக்கப்படுகிறது. எனவே, இயற்கையின் ஒரு குழந்தையான மனிதன் இயல்பில் தெய்வீகமானவனே. மனிதன் தெய்வீக குணங்களுடன் பிறக்கிறான். எவ்வாறு விதையிலிருந்து செடியும், செடியிலிருந்து மலரும், மலரிலிருந்து பழமும் வளர்கின்றனவோ, இறைவனே பிரபஞ்சமனைத்திற்கும் விதை போன்றவன். மனிதன் இயல்பில் ஒழுக்கம், தர்மம் மற்றும் ஆன்மிகத்தின் ஒரு சேர்க்கையாவான். துரதிருஷ்டவசமாக, இந்த அடிப்படைக் குணங்களை மறந்து, இன்று மனிதன் ஒழுக்கம், தர்மம் மற்றும் ஆன்மிகம் ஆகியவை இல்லாமல் இருக்கிறான். மனிதப் பிறப்பின் புனிதத்தன்மையைக் கருத்தில் கொண்டு பார்த்தால், மனிதன் இன்று இவ்வளவு கீழ்த்தரமாக இருப்பது அவமானகரமானது. மனிதன், தெய்வீக அம்சங்களான சத்-சித்-ஆனந்தத்தின் ஒரு திருவுருவமே! (தெய்வீக அருளுரை, ஏப்ரல் 7, 1997)