மனதை அது விரும்பியபடியெல்லாம் திரிய விடக்கூடாது. கொஞ்சம் கூட மென்மையோ அல்லது இரக்கம் கூட இல்லாமல் அதைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டும். உலகியலான பொருள்களுடனான உறவிலிருந்து அதை விலக்கி வைப்பதற்கு, முடியுமானால், ஒருவர் அதன் அழிவிற்கே கூட குறி வைக்க வேண்டும். எதற்காக? அது முடிந்தால் மட்டுமே, உங்கள் உண்மையான அடையாளத்தை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள முடியும். அந்த மெய்யுணர்வைப் பெறுவதே முக்தி எனும் நிலையாகும். பின்னர், அனைத்து வகையான பிரச்சினைகள் மற்றும் துன்பங்கள், சந்தேகங்கள் மற்றும் சங்கடங்கள் முடிவுக்கு வருகின்றன; ஒருவர், துயரம், மாயை மற்றும் கவலையை வென்று, சாந்தியின் புனிதமான அமைதியில் நிலைகொண்டு விடுவார். அனைத்து தூய்மையற்ற தூண்டுதல்களையும் விட்டுவிட்டு, பரிசுத்தமானவற்றை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள். பின்னர், படிப்படியாக, இவற்றையும் கூட விட்டுவிட்டு, மனதை விஷயங்களற்றதாக (நிர்-விஷயம்) ஆக்கிவிடுங்கள். இப்படிப் பெறப்பட்ட சாந்தி, பிரகாசமானது, ஆனந்தமானது, ஞானத்துடன் இணைந்தது; உண்மையில் அது இறை அனுபவமே, இறைவனே தான். இந்த சாந்தியை அடைய விழையும் ஆன்மிக சாதகர், அனைத்து ஆரம்பத் தடைகளையும் வென்று, இடையறாது ஒரு ஒழுக்கமான வாழ்க்கையைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும்.(பிரசாந்தி வாஹினி, அத்தியாயம்-12)