உயர்ந்த ஆத்மாக்கள் தங்கள் உதாரணங்களை கொண்டு பக்தியின் பாதையில் ஓரளவு வழிகாட்டினாலும், சுய அனுபவத்தின் மூலமாகவே நீங்கள் பக்தியை உணர வேண்டும். அவர்களின் உதவியால் பாதையைப் பற்றி ஓரளவு நீங்கள் கிரகித்துக் கொண்டாலும், கைக்கெட்டாத பரம்பொருளை நெருங்கும்போது அந்த வார்த்தைகள் பயனற்று போகிறது என்பதை நினைவில் வையுங்கள். மைத்ரேயி ஒரு பக்தரின் மனதை ஒரு அமைதியான ஏரியுடன் ஒப்பிடுகிறார்; அதாவது, அனைத்து கிளர்ச்சிகளும் ஓய்ந்து, மனம் செயலற்றதாகவும், பயனற்றதாகவும், தேய்ந்துபோய் ஒன்றுமில்லாததாகவும் ஆகிவிடுகிறது. அதே பக்தியைப் பற்றி கபில மகரிஷி பேசும்போது, அதைப் பாய்ந்தோடும் ஒரு நீரோடைக்கு ஒப்பிடுகிறார். நீரோடைகளும், நதிகளும் தங்கு தடையின்றி, ஓய்வின்றி கடலை நோக்கிப் பாய்கின்றன; அதைப் போலவே, பிறந்த தருணத்திலிருந்தே பக்தன் இறைவனின் அருட்கடலை அடைய விழைகிறான். தேவி பாகவதத்தில், பக்தி என்பது ஒரு பாத்திரத்திலிருந்து மற்றொரு பாத்திரத்திற்கு விடப்படும் எண்ணெய் தாரை போன்றது என்று கூறப்பட்டுள்ளது. ஆதிசங்கரர் சிவானந்த லஹரியில் பக்தியை வேறுவிதமாக விவரிக்கிறார். காந்தத்தை நோக்கி ஈர்க்கப்படும் இரும்புத் துண்டைப் போல ஜீவியும் இறைவனை நோக்கி ஈர்க்கப்பட்டு, தன்னையே இறைவனுடன் இறுக இணைத்துக் கொள்கிறான். ஒவ்வொருவரும் வெவ்வேறாக விளக்கம் அளித்தாலும், அனைத்து விளக்கங்களும் சரியானவையே, ஏனென்றால், அவை அனைத்தும் மறுக்க முடியாத உண்மையான அனுபவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. (பிரசாந்தி வாஹினி, அத்தியாயம்-9)