ஒருவர் பிறக்கும்போது, மனம் ஒரு வெற்றுக் காகிதம் போன்றதாகும். சிந்திப்பது, உணர்வது மற்றும் செயலாற்றுவது ஆகியவை தொடங்கியவுடனேயே, மனதைக் களங்கப்படுத்தும் முறையும் ஆரம்பமாகி விடுகிறது. உடலானது, பிராணன், மனம் மற்றும் மனதைக் கலக்கும் ஆசைகள் ஆகியவற்றைச் சார்ந்திருக்கிறது. பழக்க வழக்கங்கள், நாகரீகம், மரபுகள், சம்பிரதாயங்கள் போன்றவற்றின் தேவைகளால், நீதியும் நிஜமும் மறைக்கப்பட்டு, மனிதன் ஒரு கூட்டத்திற்குள் தள்ளப்படுகிறான். அவனுடைய தனிமை பாதிக்கப்பட்டு, அதை இழந்தும் விடுகிறான். எனவே, முதலில் மனதை சாந்தப்படுத்தி, அமைதிப்படுத்த வேண்டும். அதன் பிறகே உடல் ஆரோக்கியமாகவும், புத்தி கூர்மையாகவும் இருக்கும். மனம், ஒரு தருணத்தில், பலவற்றில் அல்லாது, ஒரே ஒரு பொருளின் மீதுதான் லயிக்கிறது. ஆனால், இது இன்னும், எண்ணங்கள், ஆசைகள், விருப்பங்கள், கற்பனைகள் மற்றும் பிறவற்றின் ஒரு தொகுப்பாகத்தான் இருக்கிறது. உண்மையில், சுருக்கமாகச் சொன்னால் மனம் அதன் உள்ளே படைப்பின் முழு வரலாற்றையும் கொண்டதாகும். அதுவே மனிதகுல மாயையின் அச்சாகும். இரும்பை, இரும்பால் மட்டுமே தட்டையாக அடித்து நீட்ட முடியும். அது போல, தாழ்ந்த, கீழ் மனதை உயர்ந்த மனத்தால் சிறப்பாக வடிவமைக்க வேண்டும். தனிமனித மேம்பாட்டுப் பணிக்காக ஒருவர் தனது மனதை மேன்மையாகவும் வலிமையாகவும் ஆக்கிக் கொள்ள வேண்டும். (பிரசாந்தி வாஹினி, அத்தியாயம்-3)