சில மனிதர்கள் வெளியாட்களிடம் அபரிமிதமான அன்பைக் காட்டுகிறார்கள், ஆனால் அதே அளவு அன்பை அவர்களுடைய வீடுகளில் இருக்கும் தாய், தந்தையரிடம் காட்டுவதில்லை. முதன்முதலில், நாம் நமது பெற்றோர்களை நேசிக்க வேண்டும்; பிறகுதான் மற்றவர்கள். ஆனால், நம்முடைய அன்பை நம் உறவினர்கள் மற்றும் நண்பர்களோடு மட்டுமே நிறுத்திக் கொள்ளக்கூடாது; நாம் அனைவரையும் நேசிக்க வேண்டும். அதன் பிறகே இறைவன் நம் மீது அவனது ப்ரேமையைப் பொழிவான். துன்பத்தில் இருப்பவரையோ அல்லது வீதியில் காயமடைந்தவரையோ கண்டால், நாம் அவர்களை உதாசீனப்படுத்தக் கூடாது. நம்முடைய பணி எவ்வளவு அவசரமானதாக இருந்தாலும், நாம் அவர்களது துன்பத்தை நீக்க முயலவேண்டும். பின்னர் இறைவன் நம் முன் தோன்றி நம்மை சக்தியால் நிரப்பி விடுவான். இந்த உலகில் இறைவனை விட அதிகமான ப்ரேமையை எவராலும் தர முடியாது. நாம் இறைவனது ப்ரேமையைப் பெறுவதற்காகவே பஜனைகளை செய்கிறோம், சேவைப் பணிகளை செய்கிறோம். இறைவனது ப்ரேமை நம்மை அபரிமிதமான சக்தியால் நிரப்புகிறது. இறைவன் மட்டுமே நமக்கு இந்த சக்தியை அளிக்கிறான். எனவே, இறைவனையும், அவனது குழந்தைகளான அனைத்து மனிதர்களையும் நேசியுங்கள். (தெய்வீக அருளுரை, ஜனவரி 27, 2007)