ஒருவரை ஒருவர் பேணிப் பராமரிப்பதற்காகவே இறைவன் நமக்கு மனிதப்பிறவியை அளித்திருக்கிறார். சகோதர, சகோதரிகள் என்ற உறவுகள் எதற்காக? சொத்து மற்றும் செல்வத்தை பகிர்ந்து கொள்வதற்காக மட்டுமே அல்ல. இந்த உறவுகள், ப்ரேமையை வளர்த்துக் கொண்டு அதை ஒருவர் மற்றவருடன் பகிர்ந்து கொள்வதற்காகவே. ஒவ்வொருவருடன் ப்ரேமையைப் பகிர்ந்துகொள்பவர்களே உண்மையான உறவினர்கள். ப்ரேமையற்ற உலகியலான உறவுகள் பயனற்றவை. வலிமையும் சக்தியும் உள்ளவர்கள் பலவீனமானவர்களையும் ஆதரவற்றவர்களையும் பாதுகாக்க வேண்டும். துன்பத்தில் இருக்கும் ஒருவரைப் பார்க்கும்போது, நீங்கள் அவரிடம் கனிவு காட்டி, அவரது கண்ணீரைத் துடைக்க முயலுங்கள். இதுவே உண்மையான கருணை. இந்த கருணையே தர்மம்; இதுவே ப்ரேமை. நம்முடைய ப்ரேமையை விசாலமாக்கிக் கொண்டால், நாம் உலகனைத்திற்கும் சந்தோஷத்தை அளிக்க முடியும். எனவே, ப்ரேமையை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள். ஒரு ஏழையை, ஒரு நோயாளியை அல்லது துன்பப்படும் ஒருவரை நீங்கள் காண நேரிட்டால், உங்களால் முடிந்த உதவியை அவர்களுக்குச் செய்யுங்கள். இப்படிப்பட்ட மனிதர்களுக்கு நீங்கள் உதவினால், இறைவன் உங்கள் மீது அவனது ப்ரேமையைப் பொழிவான். (தெய்வீக அருளுரை, ஜனவரி 27,2007)