வெறும் இறைநாமஸ்மரணை செய்வது மட்டும் போதுமானதல்ல. உங்களுடைய ப்ரேமையை இறைவனுக்கு அர்ப்பணியுங்கள். ப்ரேமை உங்களுடைய சொத்தல்ல. உண்மையில், அது இறைவனது சொத்தாகும். எது அவனுடையதோ, அதை இறைவனுக்கே சமர்ப்பணம் செய்யுங்கள். இந்த சமர்ப்பணம் இன்றி, ஒரு நீண்ட வாழ்க்கையினால் என்ன பயன்? இறைவனைத் தவிர உங்கள் ப்ரேமையை வேறு எவருக்கும் அளிப்பதற்கு உங்களுக்கு உரிமை இல்லை! எப்போது உங்கள் முழு ப்ரேமையையும் நீங்கள் இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்கிறீர்களோ, அப்போதே இறைவன் உங்கள் அனைத்து தேவைகளையும் கவனித்துக் கொள்வான். இந்த உலகில் அவனால் செய்ய முடியாதது என்று எதுவுமே இல்லை. பட்டணத்திலோ அல்லது பட்டிதொட்டியிலோ, காட்டிலோ அல்லது வானத்திலோ, மலையுச்சியிலோ அல்லது ஆழ்கடலிலோ, இறைவன் எங்கும் இருக்கிறான். அவன் விண்வெளியிலும், காலத்திலும் வியாபித்து இருக்கிறான். அனைத்து ஜீவராசிகளும் அவனது ரூபங்களே. இந்த உண்மையை உணர்ந்து, அதைக் கடைப்பிடித்து, ஆனந்தத்தை அனுபவியுங்கள். இதுவே உண்மையான பக்தியாகும். ப்ரேமையின் திருவுருவங்களே! இந்நாளில், நாம் எங்கு சென்றாலும், அங்கு குழப்பம், அகந்தை மற்றும் சச்சரவுகள் தான் இருக்கின்றன. நீங்கள் ப்ரேமையை வளர்த்துக் கொண்டு, அதை அனைவரிடமும், உறவினர்கள், நண்பர்கள், ஏன் எதிரிகளோடும் கூடப் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். பின்னர், அனைத்தும் ப்ரேமையால் சூழப்பட்டு விடும்! (தெய்வீக அருளுரை செப்டம்பர் 3,1999)