" வேலையே வழிபாடு " மற்றும் "கடமையே கடவுள் " என்றே சொற்கள் எல்லாம் நவீன காலத்தைச் சேர்ந்தவை அல்ல. இவற்றிற்காக அவர்கள் வெவ்வேறு பதங்களைப் பயன்படுத்தி இருந்தாலும், இவை நமது பண்டைய கால முனிவர்களின் போதனைகளாகும். அனைத்து பணிகளையும் இறைவனுக்கான ஒரு அர்ப்பணிப்பாகவும், அனைத்து பணியையும் இறைவனது பணியாகவும் கருதுங்கள். ஒரு பறவை ஆகாயத்தில் உயர்ந்து பறந்து செல்ல எப்படி இரண்டு இறக்கைகள் அத்தியாவசியமோ, ஒரு சைக்கிள் நகர எப்படி இரண்டு சக்கரங்கள் தேவையோ, அவ்வாறே ப்ரேமையும், சேவையும் ஒரு மனிதன் தனது இலக்கை அடைவதற்கு அத்தியாவசியமாகும். ப்ரேமை இன்றி சேவை செய்வதால் எந்தப் பயனும் இருக்காது. உங்களது சேவைப் பணிகளுக்கு எந்த பிரதி பலனையும் எதிர்பார்க்காதீர்கள். சேவை செய்வதனால் உங்களுக்குக் கிடைக்கும் திருப்தியே அதற்கான ஒரு பரிசாகும். ப்ரேமையின் திருவருவங்களே! முதலில் உங்கள் மீதே நம்பிக்கையை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள். எங்கு நம்பிக்கை இருக்கிறதோ, அங்கு ப்ரேமை இருக்கும். எங்கு ப்ரேமை இருக்கிறதோ, அங்கு சாந்தி இருக்கும். எங்கு சாந்தி இருக்கிறதோ, அங்கு சத்தியம் இருக்கும். எங்கு சத்தியம் இருக்கிறதோ, அங்கு இறைவன் இருப்பான். எங்கு இறைவன் இருக்கிறானோ, அங்கு ஆனந்தம் இருக்கும். நம்பிக்கை வைத்து, ஆனந்தத்தை அடைவதில் தான் உண்மையான பக்தி இருக்கிறது!