நாம் இறைவனுக்கு பல பொருட்களை அர்ப்பணிக்கிறோம்; ஏனென்றால், அது நமக்கு சந்தோஷம் அளிக்கிறது. நாம் இறைவனுக்கு மலர்களை அர்ப்பணிக்கிறோம் ஏனென்றால், இறைவனிடம் மலர்கள் இல்லை என்பதற்காக அல்ல; ஆனால், அது நம்மை சந்தோஷப்படுத்துகிறது என்பதற்காக. "இலை" என்ற சொல், துளசியையோ அல்லது வேறு எந்த இலையையோ குறிப்பதில்லை. நமது உடலே, இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்படும் இலையாகும். நமது உடல் முக்குணங்களால் நிரம்பியது ஆனதால், நாம் அதை ஒரு இலையாகக் கருதி அதை இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்கிறோம். புஷ்பா என்ற வார்த்தை இதய மலரைக் குறிக்கிறது. இறைவனைப் பற்றி நாம் பேசும் சந்தர்ப்பத்தில் நாம் மலர்கள் என்று குறிப்பிடுவது, வாடி வதங்கி விடும் பூமியில் உள்ள மலர்களைக் குறிப்பதில்லை. அதைப் போலவே, "பழம்" என்ற வார்த்தை மனம் என்ற பழத்தைக் குறிக்கிறது. இதன் பொருள், நாம் நமது பணிகளை எந்த விதமான வெகுமதியையும் எதிர்பார்க்காது செய்ய வேண்டும் என்பதாகும்; பணி, அந்த உணர்வோடு ஆற்றப்பட்டால், அது ஒரு புனிதமான வேள்வியாகி விடுகிறது. நீர் என்றால் குழாய்களில் இருந்து எடுக்கப்படுவது என்று பொருள் அல்ல. அது, உங்களது இதயத்தின் ஆழத்திலிருந்து பொங்கி எழும் ஆனந்தக் கண்ணீரைக் குறிக்கிறது. நீங்கள், மரங்களிலிருந்து சேர்த்த இலைகளையோ அல்லது தோட்டத்தின் செடிகளிலிருந்து பறித்த மலர்களையோ அல்லது கிணற்றிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட நீரையோ அல்லது வேறு எங்கிருந்தோ கொண்டு வந்த பழங்களையோ அர்ப்பணிக்கக் கூடாது; ஆனால், நீங்கள் இவை அனைத்தையும், இறைவனுக்கே புனிதமான உங்கள் உடல் என்னும் மரத்திலிருந்து அர்ப்பணிக்க வேண்டும்.