மனிதர்கள் இறைவனைத் தேடி அலைபவர்களைப் போலத் தோன்றுகிறார்கள். அவர்கள் காணும் அனைத்திலும், இறைவன் ஊடுருவி இருப்பதை அவர்கள் உணருவதில்லை.அனைத்து ரூபங்களும் தெய்வீகமானவையே.அவர்களது கண்ணோட்டம் புறத்தில் இருப்பதால் அவர்களுக்கு தெய்வீகத்தின் தரிசனம் கிடைப்பதில்லை.மனிதன் சாந்திக்காக ஏங்குகிறான்.சாந்தி மற்றும் ஆனந்தத்தின் ஊற்று அவனுக்குள்ளேயே இருந்தாலும், கானல் நீரைத் தேடி அலைபவனைப் போல, அவன் அவற்றை புறத்தில் தேடுகிறான்.ஓய்வில்லாத செயல்பாடு, முடிவேயற்ற கவலைகள் மற்றும் அளவற்ற ஆசைகளின் காரணமாக, மனிதன் மனச் சாந்தியை இழந்து,அதிருப்தி மற்றும் துயரத்திற்கு ஒரு இரையாகி விட்டான்.முதலில்,சாந்தியை நமக்குள்ளேயே வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.அதன் பின்னர், அதை குடும்பத்திற்கு விரிவு படுத்த வேண்டும். இல்லத்திலிருந்து அது நமது கிராமத்திற்குப் பரவ வேண்டும். இவ்வாறு சாந்தி ஒரு தனி மனிதனிலிருந்து தொடங்கி, சமுதாயமனைத்திற்கும் பரவ வேண்டும்.அகந்தையின் அனைத்து சுவடையும் விடுத்து, நீங்கள் உங்களையே சேவையில் ஈடுபடுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.நமது வீழ்ச்சி இறைவனை மறந்ததாலேயே.நாம் இறைவனை நினைவில் கொண்டிருந்தால், நமது வாழ்க்கை சாந்தி மற்றும் ஆனந்தத்தால் நிரம்பி இருக்கும்.