நாம், உலகில் பல விதமான துக்கங்களையும், துயரங்களையும் பார்க்கிறோம். ஆனால், இவை எதுவுமே நிரந்தரமானவை அல்ல.ஒவ்வொரு துன்பத்தையும் தொடர்ந்து பின் வருவது இன்பமே.இன்பத்தின் அனுபவம், முன்பு அனுபவித்த துன்பத்தால் சீரியதாக்கப் படுகிறது.ஒரு உலையில் இட்டு உருக்கி சுத்திகரிக்கப் படும் தங்கத்தைப் போல, துன்பம், அதைத் தொடர்ந்து பின் வரும் இன்பத்தை தெய்வீகமாக்குகிறது ! அன்றாட வாழ்க்கையில் நாம் தோல்வி, நஷ்டம் அல்லது துயரத்தை, பேரிடர்களாகக் கருதுகிறோம். ஆனால், இந்த உலகில் எதுவும் ஒரு காரணமின்றி நிகழ்வதில்லை. உண்பதற்குக் காரணம் பசியே. நீர் அருந்துவதற்குக் காரணம் தாகமே. இடர்களே, துயரத்திற்கான காரணம். மனிதன் நிரந்தரமான சந்தோஷத்தை அனுபவிக்க வேண்டும் என்றால், அவன், அந்த சந்தோஷத்தின் மூலாதாரத்தைக் கண்டு பிடிக்க வேண்டும். அந்த மூலாதாரமே ப்ரேமை. ப்ரேமையை விட உயர்ந்தது எதுவுமே இல்லை. ஒவ்வொன்றிற்கும் ஒரு விலை இருக்கிறது. நிரந்தரமான சந்தோஷத்தின் விலை தெய்வீக ப்ரேமையே. ப்ரேமை இன்றி எந்தப் பொருளும் உங்களுக்கு உண்மையான சந்தோஷத்தைத் தர முடியாது. எனவே, மனிதனின் முதன்மையான செல்வம் ப்ரேமையே. ஒவ்வொருவரும் இந்த செல்வத்தை ஈட்ட வேண்டும்.இந்த செல்வத்தின் மூலம் எவர் வேண்டுமானாலும், நிரந்தரமான ஆனந்தத்தை அனுபவிக்க முடியும் !