அந்த தெய்வீக சங்கல்பமே, நம் ஒவ்வொருள்ளும் ப்ரேமையாக இயங்கிக் கொண்டு இருக்கிறது. ‘’ அனைத்து உலகங்களும் சந்தோஷமாக இருக்கட்டும் ‘’ என்ற பிரார்த்தனையை உந்துவிப்பவரும் அவரே. ஏனென்றால், நாம் வணங்கும் கடவுள், நாம் நேசிக்கும் கடவுள், நாம் வாழும் கடவுள் மற்ற எல்லாவற்றிலும் ப்ரேமையாக இருப்பதை அவர் நமக்கு உணர்த்துகிறார்.இவ்வாறு ப்ரேமை பரந்து விரிந்து , படைப்பனைத்தையும் உள்ளடக்கிக் கொள்கிறது.மேலும் கூர்ந்து கவனித்தால், வாழ்க்கையே ப்ரேமைதான் என்பதை நாம் கண்டு கொள்ள முடிகிறது. அவை இரண்டல்ல, ஒன்றே தான். நெருப்பின் எரிக்கும் இயல்பைப் போல,நீரின் நனைக்கும் இயல்பைப் போல, சர்க்கரையின் இனிக்கும் இயல்பைப் போல, ப்ரேமையே வாழ்க்கையின் இயல்பாகும். ஒரு செடி பசுமையாக இருக்கும் வரை தான் நாம் அதைப் பேணுகிறோம்; அது காய்ந்து போய், ஒரு உயிரற்ற குச்சியாக ஆகி விட்டால், நாம் அதை நேசிப்பதை நிறுத்தி விடுகிறோம். உயிர் உள்ளவரை தான் ப்ரேமையும் இருக்கிறது. அவளுள் உயிர் உள்ளவரை தான் ஒரு தாய் நேசிக்கப் படுகிறாள்; உயிர் பிரிந்து விட்டால், நாம் சிறிதளவு குற்ற உணர்வு கூட இல்லாமல், அவளை நல்லடக்கம் செய்து விடுகிறோம். ப்ரேமை வாழ்க்கையோடு இணைந்தது. உண்மையில் ப்ரேமையே வாழ்க்கை. பகிர்ந்து கொள்வதற்கு ப்ரேமை இல்லாதவர் ப்ரேதமே. இந்தக் காரணத்தினால் தான், ப்ரேமை என்றும் விரிவடையும் வட்டத்தில் விசாலமடைகிறது.