பல விதமான பக்தியில் இறை நாமஸ்மரணையே தலைசிறந்ததாகும். கலியுகத்தில், இறைநாமமே ஒருவர் தன்னைக் காத்துக் கொள்வதற்கான பாதையாகும். ஜயதேவர், கௌரங்கா, தியாகராஜர், துக்காராம், கபீர், ராமதாஸர்- இந்த அனைத்து தலைசிறந்த பக்தர்களும், வெறும் இந்த ஒரு முறையின் மூலமே இறைவனை அடைந்துள்ளார்கள். ஒரு ஆயிரம் விஷயங்களைப் பற்றி எதற்குப் பேச வேண்டும்? பிரஹலாதன் மற்றும் துருவன் இறைவனைக் காணுதல், தொடுதல் மற்றும் உரையாடுதலை (தர்ஷன், ஸ்பர்ஷன், சம்பாஷன்) இறை நாமஸ்மரணையின் மூலமே அனுபவித்து ஆனந்தம் அடைந்துள்ளார்கள். சரிதானே? நற்கருமங்கள் மற்றும் சிந்தனைகளில் முழு நம்பிக்கையுடன், சேவை உணர்வு மற்றும் அனைவர் மீதும் சமமான ப்ரேமையை வளர்த்துக் கொண்டு இறைவனது திருநாமத்தை உயிர் மூச்சாகவே கருதுவதை விட முக்திக்கான சிறந்த பாதை வேறு எதுவும் இல்லை. இதற்குப் பதிலாக, ஒருவர் தனியாக ஒரு மூலையில் அமர்ந்து கொண்டு மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டு இருந்தால், ஒருவர் எவ்வாறு உள்ளார்ந்த குணங்களின் மீது ஆளுமை பெற முடியும்? ஒருவர் இவற்றின் மீது ஆளுமை பெற்று விட்டார் என்று எப்படித் தெரிந்து கொள்வது?