மனிதர்கள் உலகியலான சந்தோஷத்திற்கு ஏங்குகிறார்கள். சரியாக ஆராய்ந்தால், இதுவே ஒரு வியாதியாகும்; படும் கஷ்டங்கள் நாம் அதற்காக எடுத்துக் கொள்ளும் மருந்துகளே அன்றி வேறில்லை. இந்த உலக சுகங்களுக்கு இடையில், ஒருவர் மிகவும் அரிதாகவே இறைவைனப் பெறுவதற்கான ஆசையை வரவேற்கிறார். மேலும்,ஒரு மனிதனுடைய ஒவ்வொரு செயலையும் ஆராய்ந்து பகுத்தறிவது அவசியமாகிறது; ஏனெனில் இப்படிப் பட்ட ஆய்விலிருந்து தான் துறவு மனப்பாங்கு பிறக்கிறது. அது இன்றி, துறவு மனப்பாங்கைப் பெறுவது கடினமே. கஞ்சத்தனம் என்பது ஒரு நாயின் நடத்தையைப் போன்றது;அதைத் திருத்தி அமைக்க வேண்டும். கோபம், ஆன்மிக சாதகனின் முதல் எதிரியாகும்; அது எச்சில் போன்றது. பொய்மை? அது அதற்கு மேலும் அருவருப்பானது- பொய்மையின் மூலம் அனைவரின், இன்றிமையாத சக்திகளும் அழிக்கப் பட்டு விடுகின்றன. அதைக் கழிவுநீரைப் போலக் கையாள வேண்டும். திருட்டு வாழ்க்கையை நாசமாக்குகிறது; அது விலை மதிப்பற்ற மனித வாழ்க்கையை ஒரு சல்லிக்காசை விட மலிவானதாக ஆக்குகிறது; அது அழுகிய மீனின் துர்நாற்றம் போன்றதாகும்.