ஒரு பாத்திரத்திலிருந்து மற்றொரு பாத்திரத்திற்கு விடப் படும் எண்ணெய் ஊற்று போல, பக்தி என்பது தொடர்ச்சியாகவும், தடங்கலின்றியும் இருக்க வேண்டும். ப்ரேமை இன்றி, இந்த உலகில் எதையும் பெற முடியாது.ப்ரேமை இருந்தால் தான், பற்றுதல் ( அனுராக), அதன் பங்கிற்கு, காத்துப் பாதுகாக்கும் ஆசையை உருவாக்கும். குட்டிக் குரங்கின் சரணாகதிப் பாதையில் (மர்கட கிஷோர ந்யாயம்), குட்டி தன்னைக் காத்துக் கொள்ள, தனது சக்தியின் மீதே சார்ந்து இருக்க வேண்டும்- தாய்க்குரங்கு எங்கு தாவினாலும்,குட்டி தனது தாயின் மடியை இறுக்கப் பிடித்துக் கொண்டு, அது பிடித்து இழுக்கப் பட்டாலும் கூட, பிடியை விடாமல் இருக்க வேண்டும் ! அதைப் போலவே, ஒரு பக்தன் இறைவனது கரங்களால் ஏற்படும் சோதனையைத் தாங்கி நின்று, தளராது, எந்த விதமான வெறுப்பு அல்லது அருவெறுப்பின் எள்ளளவு சுவடும் இன்றி, உலகின் பழிச்சொல் மற்றும் விமரிசனத்தைத் தாங்கிக் கொண்டு,அவமானம் மற்றும் தோல்வியின் உணர்வுகளை வென்று, எல்லாக் காலங்களிலும், அனைத்து சந்தர்ப்பங்களிலும், இறைவனது திருநாமத்தைப் இறுகப் பற்றிக் கொண்டு இருக்க வேண்டும். பக்தர்களில், இப்படிப் பட்ட பக்தியின், அதிசயிக்கத் தக்க முதல் உதாரணமாக இருப்பவன் ப்ரஹலாதனே.