சாந்தியே, மனித மனங்களின் குணாதிசியமாகும். அதுவே, அதன் உள்ளார்ந்த குணம்.சாந்தியைத் தேடுவதில், வேறு எங்கும் செல்ல வேண்டிய அவசியம் இல்லை. எவ்வாறு தங்கமும், வெள்ளியும் பூமிக்கடியிலும்,முத்தும் பவழமும் கடலுக்கு அடியிலும் மறைந்து இருக்கின்றனவோ, அவ்வாறே, சாந்தி, சந்தோஷங்கள் மனதின் செயல்பாடுகளில் மறைந்து உள்ளன.இந்த புதைந்து கிடக்கும் பொக்கிஷங்களைப் பெற விழையும் ஒருவர், உட்புகுந்து, மனதின் செயல்பாடுகளை உள்நோக்கித் திருப்புவாரே என்றால், அவர் ப்ரேமை நிறைந்தவராக ஆகி விடுவார். இந்த ப்ரேமையால் இவ்வாறு தன்னையே நிரப்பிக் கொண்டு, அந்த ப்ரேம ஜோதியில் வாழ்பவரையே மனிதன் என்று அழைக்க முடியும். இந்த ப்ரேமை அற்றவர்கள், பேய்கள், அரக்கர்கள் மற்றும் மனித நேயமற்றவர்கள். இந்த புனிதமான ப்ரேமை குணம் அவ்வப்போது வெளிப்படாதவாறு இருக்கவே செய்யாது; அது எந்த மாற்றமும் இன்றி, எப்போதும் இருக்கும் என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள். அது பிரிக்கவே முடியாத ஒன்றாகும். ப்ரேமையில் தோய்ந்தவர்கள் வெறுப்பு, சுயநலம், அநீதி, தவறு மற்றும் தவறான நடத்தை ஆகியவற்றை செய்ய இயலாதவர்களே. நல்ல மனிதர்கள் ப்ரேமை நிரம்பியவர்கள். அவர்களது இதயங்கள் கருணையின் ஊற்றுக்கள். அவர்கள் தங்களது வாக்கில் சத்தியத்தைக் கொண்டவர்கள்.