இறைவனோடு இரண்டறக் கலப்பதையும் உலக நன்மையையும் நாடுவோர், புகழ்ச்சி மற்றும் இகழ்ச்சி, பாராட்டு மற்றும் பரிகாசம், வளமை மற்றும் வறுமை ஆகியவற்றை துச்சம் எனக் கருதி உதறித் தள்ள வேண்டும். அவர்கள், தைரியமாக, தங்களது சொந்த உள்ளார்ந்த உண்மை நிலை மீது நம்பிக்கை வைத்து, ஆன்மிக முன்னேற்றத்திற்கு தங்களையே அர்ப்பணித்துக் கொள்ள வேண்டும். எவரும், ஏன் ஒரு ஆன்மிக மகானோ (மஹா-புருஷ) அல்லது அவதாரமோ கூட, ஒருபோதும், விமரிசனம் மற்றும் அவதூறிலிருந்து தப்ப முடியாது. எனவே, ஆன்மிக சாதகர்கள், இப்படிப் பட்ட அனைத்து சஞ்சல மனம் படைத்தவர்கள் மற்றும் அறியாத மனிதர்களிடம் இருந்து விலகி இருந்து, அவர்களுடன் தங்களது நம்பிக்கைகளை விவாதிப்பதைத் தவிர்த்து விடட்டும். அவர்கள் புனித நூல்களில் ஆழ்ந்தும், இறைவனது பக்தர்களுடன் கூடியும் இருக்கட்டும். பின்னர், தன்னை உணர்தலின் அனுபவம் மற்றும் அந்த உண்மை நிலையுடன் ஏற்பட்ட உறவின் காரணமாகக் கிடைத்த தைரியம் ஆகியவற்றின் அனுபவ வளத்தோடு, எந்த விதமான நட்பு வட்டத்திலும், அபாயமின்றி, அவர்கள் கலந்து பழக முடியும்; அவர்கள் தாங்களே கண்டறிந்த சத்தியத்தை நோக்கி பிற மனங்களையும் வழி நடத்தக் கூட பாடுபடலாம்.