தாய், தனக்கு சக்தி உள்ளவரை, தனது குழந்தைகளைப் பேணுகிறாள். குழந்தைகளும் தங்களது தாயை அவ்வாறே பேணிக் காக்க வேண்டும். இறைவன், நாம் ஒருவரை ஒருவர் பேணிக்காத்து, வளர்ப்பதற்காகவே இந்த மனிதப் பிறவியை அளித்துள்ளான்.சகோதர, சகோதரிகள் என்ற உறவுகள் எதற்காக ? கேவலம் வெறும் சொத்து சுகங்களைப் பங்கிட்டுக் கொள்வதற்காக மட்டும் அல்ல. ப்ரேமையை அபிவிருத்தி செய்து கொண்டு, அதை ஒவ்வொருவருடனும் பகிர்ந்து கொள்வதற்காகவே இந்த உறவுகள். ஒருவருக்கு ஒருவர் ப்ரேமையை பகிர்ந்து கொள்பவர்களே உண்மையான உறவினர்கள். சில மனிதர்கள் பிறரிடம் அளவு கடந்த ப்ரேமையைக் காட்டுவார்கள்; ஆனால், அந்த ப்ரேமையை, தங்களது இல்லங்களில், தங்களது தாய்,தந்தையரிடம் காட்ட மாட்டார்கள். முதன் முதலில், நாம் நமது பெற்றோரை நேசிக்க வேண்டும்; அதன் பிறகே மற்றவர் எல்லாம். நமது ப்ரேமையை, நமது நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்களோடு மட்டும் கட்டுப் படுத்தி விடக் கூடாது; நாம் அனைவரையும் நேசிக்க வேண்டும் என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள். அதன் பிறகே, இறைவன் நம் மீது அவனது ப்ரேமையைப் பொழிவான். சாலையில், ஒரு அடிபட்ட நபரைக் காணும் போது, நாம் அலட்சியமாக இருந்து விடக் கூடாது. நாம் செய்ய வேண்டிய பணி எவ்வளவு அவசரமானதாக இருந்தாலும், நம்மால் முடிந்த வரை அவரது கஷ்டத்தை நீக்கத் தேவையானவற்றைச் செய்ய வேண்டும். பின்னர், இறைவன் நம் முன் தோன்றி, நமது இதயங்களை ப்ரேமையால் நிரப்பி விடுவான்.