ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை மந்தநிலை, அலட்சியம் அல்லது சோம்பல் ஆகியவற்றை ஊக்குவிப்பதில்லை. அது கர்மாவை ,ஒரு தெய்வீக யோகமாகவும், இறைவனது ஸங்கல்பத்தோடு இசைந்த ஒரு செயல்பாடாகவும், ஒருவரது ஆன்மிக பரிபூரணத்துவத்தின் வளர்ச்சியை நோக்கிச் செலுத்தப்படும் ஒன்றாகவும், அறிவுறுத்துகிறது. கர்மா என்பது நிறைவேறுதல், ஆராதனை மற்றும் தனக்கும் பிறருக்கும் ஒருவர் ஆற்றும் கடமை, ஆகியவற்றின் செயல்பாடாக இருக்க வேண்டும். ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை, இந்தக் குறிக்கோளை அடைவதற்கான படிகள் மற்றும் பாதையைச் சுட்டிக் காட்டுகிறது. அது, அனைத்து மனப்பாங்குகளையும் மதிப்பு வாய்ந்தவையாக ஏற்றுக் கொண்டு, ஒவ்வொன்றையும், ஒரு ஆன்மிக சாதனையாக புடமிட்டுப் பண்படுத்துகிறது. எவரும் தங்களது மிகச் சிறந்த திறனைவிடச் சிறப்பாகப் பணியாற்ற முடியாது. வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு தருணத்தையும், சேவை, தியாகம் மற்றும் ப்ரேமையின் மூலம் காலத்தைப் புனிதப் படுத்தும் குறிக்கோள்களுக்காக பயன் படுத்துவதற்கு ஏற்றவாறு, அதன் உள்ளார்ந்த திறன்கள் மற்றும் குறைகளோடு, உடல் ஒரு பரிசாக அளிக்கப் பட்டுள்ளது. கர்மா, பின்னர், தன்னலமற்ற இலட்சியங்களோடு இணைந்த கர்மமான , கர்ம யோகமாக ஆகி விடுகிறது.