பிள்ளைகளை நேசிப்பதில் தவறில்லை. ஆனால், அவர்களை எவ்வாறு நேசிப்பது என்பதைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். குழந்தைகள் , தெரிந்தோ அல்லது தெரியாமலோ வழி தவறிச் சென்றால், பெற்றோர்கள் விரைந்து சென்று அவர்களது தவறுகளைத் திருத்தி, அவர்களை தார்மிகமான பாதைக்குக் கொண்டு வர வேண்டும்.உணவு அளிப்பது, பள்ளிக்கு அனுப்புவது மற்றும் உலகியலான விஷயங்களில் அறிவை அளிப்பது ஆகியவற்றோடு பெற்றோர்களின் கடமைகள் முடிந்து விடுவதில்லை.குழந்தைகளுக்கு சரியான பண்புகளும் கூட அளிக்கப்பட வேண்டும். செல்வத்தைக் குவிப்பது தான் வாழ்வின் ஒரே நோக்கம் என்று அவர்கள் எண்ணுமாறு செய்து விடக் கூடாது.அவர்கள் இந்த உலகை விட்டுச் செல்லும் போது, செல்வம் ஒருவரோடு கூடச் செல்வதில்லை. ஒருவரது இன்றியமையாத தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்கு மட்டுமே செல்வம் தேவை.அளவில் பெரிய ஒரு காலணியைப் போல, அளவிற்கு மீறிய செல்வம் ஒரு சங்கடமே. இறுகப் பிடிக்கும் காலணியைப் போல, அது மிகக் குறைவாக இருப்பதும் வேதனை அளிப்பதாகவே இருக்கக் கூடும். எனவே, ஒருவரது அடிப்படைத் தேவைகளுக்குப் போதுமான செல்வம் மட்டுமே இருப்பது விரும்பத் தக்கதாகும். பணத்தின் பின்னால் பைத்தியம் பிடித்து அலைவதன் மூலம், மக்கள் மனித நற்பண்புகளை மறந்தும் அல்லது சமரசம் செய்து கொண்டும் இருப்பது, வருந்தத் தக்கதாகும்.