நல்ல குணங்களை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்றால்,தீய குணங்கள் அனைத்தையும் விட்டு விட வேண்டும் என்று பொருள். இரண்டாமவற்றில், இரண்டு குணங்கள் குறிப்பாக விரும்பத் தகாதவையாகும். அவையே அசூயை (பொறாமை) மற்றும் த்வேஷா ( வெறுப்பு ). இந்த இரண்டு தீய குணங்களும், ஒவ்வொரு செயலிலும், ஒருவர் மற்றொருவருக்கு உதவி, மற்றவருக்கு துணை போகும், இரண்டு சதி திட்டக்காரர்களைப் போன்றவை.பொறாமை, ஒரு மரத்தின் வேரையே தாக்கும் விஷப்பூச்சி போன்றது, வெறுப்பு, கிளைகள், இலைகள் மற்றும் பூக்களைத் தாக்கும் விஷப் பூச்சி போன்றது. இந்த இரண்டும் இணைந்து செயல்படும் போது, அழகாகவும், தழைத்தோங்கியும் காணப்படும் ஒரு மரம், முழுவதுமாக அழிந்து விடுகிறது. அதைப் போலவே, பொறாமை, ஒரு மனிதனை உள்ளிருந்து தாக்குகிறது; அது வெளியில் தெரிவதில்லை. வெறுப்பு வெளிப்படையான உருவங்களில் தன்னைக் காட்டிக் கொள்கிறது. பொறாமை என்ற தீய குணம் இல்லாதவர் எவருமே இல்லை எனலாம். பொறாமை, அற்பமான விஷயங்களில் கூட எழக் கூடும்; பொறாமையிலிருந்து வெறுப்பு எழுகிறது. வெறுப்பை விட்டொழிக்க ஒருவர், இடையறாது ப்ரேமையைக் கடைப் பிடிக்க வேண்டும். ப்ரேமை எங்கு இருக்கிறதோ அங்கு பொறாமை மற்றும் வெறுப்பிற்கு இடம் இல்லை; எங்கு பொறாமை மற்றும் வெறுப்பு இல்லையோ, அங்கு உண்மையான ஆனந்தம் இருக்கும்.