மானஸ பஜரே குரு சரணம், துஸ்தர பவஸாகர தரணம். தான் யார் என்பதை தானே அறிவித்து, அவரைச் சரணடைந்தோரின் சுமையை தானே ஏற்றிக் கொள்ள மறுபடியும் வந்துள்ள, அந்த குருவின் பாதாரவிந்தங்களை வழிபடுமாறு, பிறப்பு , இறப்பு என்ற முடிவே இல்லாத சூழலில் சிக்கித் தவிக்கும் அனைவரையும், நான் அழைத்தேன். அதுவே , மனித குலத்திற்கான எனது முன் முதல் செய்தியாகும். ஒரு சில ரூபாய்களுக்கு நீங்கள் வாங்கிய மலர் மாலைகள் மற்றும் பழங்கள் எனக்குத் தேவையில்லை; அவை உண்மையில் உங்களுடையவை அல்ல. தூய்மையான, நல்லொழுக்கம் மற்றும் பரிசுத்தம் எனும் வாசனைப் பொருளின் நறுமணம் கொண்ட, பச்சாதாபத்தின் கண்ணீரால் கழுவப் பட்டதுமான, உங்களுடையதே ஆன ஏதோ ஒன்றை எனக்குத் தாருங்கள் ! நீங்கள் கொண்டு வரும் மாலைகளும், பழங்களும் உங்களுடைய பக்தியின் ஒரு படாடோபமான வெளிப்பாடாகும்; அவற்றைக் கொண்டு வர இயலாத, உங்களை விட ஏழ்மையான பக்தர்கள், உங்களைப் போலத் தங்களது பக்தியை வெளிப்படுத்த முடியவில்லையே என உள்ளம் நொந்து, உதவியற்றவர்கள் போல உணர்வார்கள் ! இறைவனை உங்கள் இதயத்தில் பிரதிஷ்டை செய்து, உங்களது தார்மீகமான செயல்கள் என்ற பழங்களையும், உங்களது உள்ளார்ந்த சிந்தனைகள் மற்றும் உணர்வுகள் என்ற மலர்களையும் அவனுக்கு அர்ப்பணியுங்கள். நான் மிகவும் விரும்பும் வழிபாடு அதுவே, நான் மிகவும் பாராட்டும் பக்தியும் அதுவே.