தங்களை இறைவனது பக்தர்கள் என்று பறை சாற்றிக் கொள்ளும் பலரில், வெகு சிலர் மட்டுமே உண்மையான பக்தர்கள் ஆவார். சுயநலம் மற்றும் அஹங்காரத்தின் அம்சங்கள் ஒரு பக்தனிடம் இருக்கும் போது, இறைவன் அவனையோ அல்லது அவளையோ ஏறெடுத்தும் பார்க்க மாட்டான். தெய்வீக ப்ரேமை எக்காலத்திலும் உள்ள ஒன்றாகும். ஆனால், ஒருவரிடமிருந்து, சூரியனை மறைத்து விடும் மேகத்தைப் போல, சுயநலமும், அஹங்காரமும், ஒரு பக்தன் மற்றும் இறைவனது ப்ரேமைக்கு நடுவில் தடையாக வந்து விடுகின்றன. மனித நிலையிலிருந்து, மனிதனில் உள்ள தெய்வீக நிலைக்குச் செல்வதற்கான ஒரே வழி ப்ரேம தத்துவமே. உலகியலான அன்பை, தெய்வீக ப்ரேமையுடன் ஒப்பிட்டுச் சமமானதாகக் கருத முடியாது. உண்மையில் உலகியலான பற்றினை விவரிப்பதற்கு, வழக்கத்தில் சாதாரணமாக, ப்ரேமை என்ற வார்த்தை பயன்படுத்தப் படுகிறது. மனிதர்கள், பொருட்களின் உள் சாரத்தில் அல்லாது, அதிகமாக ரூப,நாமங்களின் மீது அதிகப் பற்றுதல் வைத்துள்ளார்கள். வெளிப்படையான ரூப, நாமங்களின் மீதுள்ள இந்தப் போலியான பற்றுதலை விடுவதற்கு, மிகவும் பரிசுத்தமான ப்ரேமையை வளர்த்துக் கொள்வது அத்தியாவசியமாகும். இந்த ப்ரேமையை வெளிப் படுத்துவதற்கு முதன் முதல் தேவை, சுயநலத்தையும், சுயலாபத்தையும் விட்டொழிப்பதே ஆகும்.