ஒரிஸ்ஸாவின் தலை சிறந்த கவியான ஜெயதேவர், கோவிந்தன் மீது இயற்றிய பாடல் புத்தகமான ‘’கீத கோவிந்தம் ‘’, ராத பக்தியின் ( பக்த ராதை, பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் மீது வைத்திருந்த ப்ரேமை ), பல வித வெளிப்பாடுகளின் ஒரு அமர காவியமாகும். ஒரு ஏர் உழவன் கூட அந்தப் பாடல்களைப் பாடி,தனது இதயத்தை தெய்வீக ஆனந்தத்தால் நிரப்பிக் கொள்வதற்கு ஏற்ற, அப்படிப் பட்ட ஒரு நளினமும், தெளிவும் கொண்டதாக, ஜெயதேவர் அதை இயற்றியிருந்தார். இதனால் பொறமை கொண்ட அரசனான லக்ஷ்மண சேனா, அதற்கு இணையான ஒரு பாடல் புத்தகத்தைத் தயாரித்து, பூரி ஜகந்நாதரின் கோவில் உள்பட அனைத்து கோவில்களிலும், ஜெயதேவரின் வெளிப்பீடுகளுக்கு பதிலாக, இதைத்தான் பாட வேண்டும் என கட்டளையிட்டான். எப்போது அவனது ஆணை, ஒட்டு மொத்தமான பின்னடைவைச் சந்தித்ததோ, அப்போதே, அவன் இரண்டு புத்தகங்களையும், இறைவனின் பாதங்களில் சமர்ப்பித்து, கர்ப்பக் கிருஹத்தைப் பூட்டி, அதைக் கடுமையான காவல் கண்காணிப்பில் வைத்தான். கதவுகள் காலையில் திறக்கப் பட்டபோது, அரசன், ஜெயதேவரின் கீத கோவிந்தம், பகவானின் திருக்கரங்களின் இருப்பதையும், பொறாமையால் எழுதப்பட்ட போட்டிப் புத்தகம் வீசி எறியப் பட்டு இருப்பதையும் கண்டான். பகவான், தனது அருளை, ஆத்ம பரிசுத்தத்திற்கு அளிக்கிறானே அன்றி, வெளிப் படாடோபத்திற்கு அல்ல என்பதை இதன் மூலம் அறிவித்தான்.