தெய்வீகத்தின் சுகந்தத்தை அனுபவித்த பண்டைய கால முனிவர்கள், அதன் ரூபத்தைத் தேடினார்கள்.அவர்கள் அவனைக் கானகங்களிலும், புதர்களிலும் நாடினார்கள். அவர்கள் அனைத்தையும் துறந்ததுடன், பல தியாகங்களையும் செய்தார்கள் ; இருப்பினும் அவர்களால் மூலாதாரத்தைக் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை. சிலர், தாங்கள் அனுபவித்த சுகந்தத்தால் திருப்தி அடைந்து, பாதி வழியிலேயே முயற்சியைக் கைவிடக் கூடச் செய்தார்கள். ஆனால், மற்றவர்கள், இடையறாத மன உறுதியுடன், இறுதியில் அந்த மலரைக் கண்டு பிடித்தார்கள். இருப்பினும், ‘’ கடுமையான ஜலதோஷத்தினால் ‘’.அந்த சுகந்தத்தைக் கூட அனுபவிக்க இயலாத மற்றவர்கள் இருந்தார்கள்; இவர்கள் தான் நாத்திகர்கள் எனப்படுபவர்கள். அவர்களுக்கு மூக்கு இருந்தாலும் கூட, அவர்களால் தெய்வீக பேரானந்தத்தின் சுகந்தத்தை அனுபவிக்க முடியவில்லை; அவர்கள் உண்மையிலேயே துரதிருஷ்ட சாலிகள் தான். ஆனால், இந்தப் பேரானந்தத்தை அனுபவித்தவர்கள், ‘’ வேதாஹமேதம் புருஷம் மஹாந்தம் ( நாங்கள் பரப்ரம்மத்தை உணர்ந்து விட்டோம் )’’ எனப் பக்திப் பரவசத்தில் உணர்ச்சி பொங்க ஆர்ப்பரித்தார்கள். இதை ஒருவர் உணர்வது எப்படி? ஒவ்வொரு மனிதருள்ளும் பேரானந்தம், மலரிலிருந்து வரும் நறுமணத்தைப் போல , இதயத்திலிருந்து வெளிப்படுகிறது. இதயமே, உண்மையில் பரிபூரணமானதாகும்.