முதலில் , ‘’ நான் ,உன்னுடையவன் ‘’ என்ற மனப்பாங்கினைக் கடைப் பிடியுங்கள். அலை, தான், கடலைச் சார்ந்தவன் என்பதைக் கண்டு கொண்டு, ஏற்றுக் கொள்ளட்டும். இது எளிதானதல்ல. அடியில் உள்ள கடல் தான், தனக்கு வாழ்வளிக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்ள, அலைக்கு வெகு காலம் பிடிக்கும். மிகவும் சக்தி வாய்ந்த்தான அஹங்காரம் , கடலுக்கு முன்னால் குனியும் அளவிற்கு பணிவு கொண்டதாக இருக்க, அனுமதிக்காது .‘’ நான் உன்னுடையவன்; நீயே தலைவன், நான் ஒரு சேவகன் ; நீயே சுதந்திரமானவன், நான் கட்டுண்டவன் ‘’ இந்த மனப்பாங்கு, அஹங்காரத்தைக் கீழ்ப்படியச் செய்யும். அலை, கடலின் உதவியை தனது உரிமையாகக் கோரும் ‘’ நீ என்னுடையவன் ‘’ என்பது இதற்கு அடுத்த படியாகும். இறைவன், தனி மனிதனைக் காத்து , வழி நடத்திடும் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். பக்த சூரதாஸ், ‘’ நீ என்னுடையவன்; நான் உன்னை விட மாட்டேன்; உன்னை என் இதயத்தில் பூட்டி வைத்து விடுவேன். நீ தப்ப முடியாது ‘’ என்றார்; இறைவன் அதை ஏற்றுக் கொண்டான் ! இறுதி நிலை, ‘’ நீ, நானே ‘’– அதாவது நான் பிரதிபிம்பமே அன்றி வேறில்லை. நீயே சத்யம். அனைத்தும் ஒன்றே. இருமை என்பது மாயையே.