ஏசு கிருஸ்து, தனது வாழ்க்கையில் பல சோதனைகளையும், கஷ்டங்களையும் அனுபவித்தார். அவர், ஏழைகளுக்கும், நிராதரவானவர்களுக்கும், பல விதங்களில் உதவி புரிந்து, அவர்களின் ரக்ஷகராகவும், இறைத்தூதராகவும் இருந்தார். ஒரு முறை அவர் பாலைவனத்தைக் கடக்கும் போது, ஒரு ஏழை பெண் அவரிடம் வந்து, உணவு தருமாறு வேண்டினார். அவர் அவளுக்கு ஒரு ரொட்டியை அளித்து, ‘’ இதை எடுத்துக் கொள் ‘’ என்று கூறினார். அப்போது, இந்த ரொட்டி எங்கிருந்து வந்தது என்று யாரோ கேட்ட போது, இது தெய்வ ஸங்கல்பம் என்று ஏசு கிருஸ்து பதிலளித்தார். தெய்வ ஸங்கல்பத்தை விட உயர்ந்தது எதுவும் இல்லை. அனைத்தும் தெய்வ ஸங்கல்பமே. ஒரு மனிதனின் தலையாய கடமை, தெய்வ ஸங்கல்பத்தை உணர்ந்து, தன்னை அதற்குப் பணியச் செய்து கொள்வதே ஆகும். மக்கள், தங்களது தெய்வ நம்பிக்கையின் இரண்டு கண்களையும் இழந்த குருடர்களாக இருக்கிறார்கள். சிருஷ்டி அனைத்தின் ஆதாரமும் தெய்வ நம்பிக்கையே, எனவே, முதன் முதலில், தெய்வ நம்பிக்கையை அபிவிருத்தி செய்து கொள்ளுங்கள். எங்கு தெய்வ நம்பிக்கையும், ப்ரேமையும் இருக்கிறதோ, மற்றவை அனைத்தும் இப்படிப் பட்ட மனிதனுக்குக் கிடைத்து விடும். பலருக்கு தெய்வ நம்பிக்கை இருக்கிறது; ஆனால் ப்ரேமை இல்லை. ப்ரேமை அற்ற தெய்வ நம்பிக்கை வீணே. ப்ரேமையும், தெய்வ நம்பிக்கையும், ஒன்றை ஒன்று ஈர்க்கும் காந்தத்தின் இரு துருவங்களைப் போல , சேர்ந்து இருக்க வேண்டும்.