எல்லாவிதமான ஆன்மீக சாதனைகளுக்குள், பக்தியே மிகவும் எளிமையானதும்,புனிதமானதும் ஆகும். பக்தி என்பது ‘’தி ‘’ என்ற பின்சேர்ப்பைக் கொண்ட ‘’ பஜ்’’ என்ற மூலச் சொல்லிலிருந்து பெறப்பட்டதாகும். அது பிரமிப்புடன் கூடிய ஒரு நட்புணர்வைக் குறிக்கிறது. குணங்களுடன் கூடிய ஒருவருக்கு, எது குணங்களுக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்வதற்கு, பணிவும், பயபக்தியும் கொண்ட ஒரு மனப்பாங்கு தேவை. மனம் , வாக்கு, காயம்( உடல்) ஆகியவற்றை இறைவனை ஆராதிப்பதில் பயன்படுத்துவதே பக்தியாகும். அது பரிபூரணமான ப்ரேமையைக் குறிக்கிறது. பக்தியும், ப்ரேமையும் ஒன்றுக்கு ஒன்று இணை பிரியாததும், ஒன்றை ஒன்று சார்ந்ததும் ஆகும். எல்லையற்ற ப்ரேமையுடன் இறைவனை ஆராதிப்பதே பக்தி என்று நாரத முனிவர் பறைசாற்றுகிறார். அன்பு மற்றும் ஆராதனையுடன் வழிபடுவதே பக்தி என்கிறார் வியாஸர்.கர்க முனிவர்,மனம், வாக்கு,காயம் ஆகியவற்றின் பரிசுத்தத்துடன் இறைவனுக்கு சேவை செய்வதே பக்தி என்கிறார்.யாக்ஞவல்க்யர், மனதைக் கட்டுப்படுத்தி,அதை அகப்புறமாகத் திருப்பி, இறைவனுடன் ஒன்றரக் கலப்பதன் ஆனந்தத்தை அனுபவிப்பதே பக்தியில் அடங்கும் என்கிறார். பல முனிவர்கள் பக்தியின் இயல்பைப் பற்றிப் பல விதமான கருத்துக்களைக் கூறியிருந்தாலும், பக்தியின் அடிப்படைத் தன்மை ப்ரேமையே. பக்தியே மோக்ஷத்திற்கான பாதையாகும்.