இன்றைய கல்விமுறை வருமானத்திற்கான ஒரு வழிமுறையாக இருப்பதை மட்டுமே தனது குறிக்கோளாகக் கொண்டுள்ளது. அது உத்யோக நோக்கம் கொண்டதாக இருக்கிறதே அன்றி, சத்ய நோக்கமோ அல்லது இறை நோக்கமோ கொண்டதாக இல்லை.வாழ்க்கை, ப்ரேமை, சாந்தி மற்றும் ஆனந்தத்துடன் வாழப்பட வேண்டும்.எனவே, பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகளில் இருக்கும் போதே, மாணவ, மாணவியர்,நிரந்தர சாந்தி, நிரந்தர ஆனந்தம் மற்றும் நிரந்தர ப்ரேமையான ஆத்மாவைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். தாற்காலிகமான வாழ்க்கையில், உடல், மனம், புலன்கள்,பகுத்தறிவு, புத்தி அனைத்தும் மாயையே. வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்துவது,பரப்ரம்ம உணர்வு நிலையை உயர்த்துவதை விட அவ்வளவு முக்கியமானதல்ல.கல்வி இன்று பொருட்களைக் குவித்துக் கொள்வதற்குத் தான் முக்கியத்துவம் அளிக்கிறது. உண்மையில், விட்டு விடுவது என்பது அதே அளவு அத்தியாவசியமானதாகும். துறவு மனப்பாங்கு என்பது நஷ்டமானதல்ல; அதுவும் மிகவும் லாபகரமானதே, ஏனெனில் நீங்கள் , அதனால், ஆனந்தத்தைப் பெறுகிறீர்கள்.துறவு நிலை என்றால் சுதந்திரம்; அது இறைவன் , ப்ரேமை மற்றும் சுதந்திரத்திற்கு சரணாகதி அடைவதாகும். இறைவனை, ப்ரேமையை விரிவாக்குவதால் மட்டுமே உணர முடியும். மாணவர்களும், இளைஞர்களும், தர்மம் மற்றும் ஞானத்தில் வேறூன்றிய வாழ்க்கை நடத்தி,எளிமை,பணிவு,மற்றும் பரஸ்பர உதவியின் ஒளி விடும் உதாரணங்களாகத் திகழ வேண்டும்.