அனைவரும் இறைவனின் குழந்தைகளே.அவனே மனித குலத்தின் ஒரே தலைவன். மனிதர்கள் அவர்களது நாம, ரூபங்கள், நம்பிக்கைகள் மற்றும் சடங்குகளில் வித்தியாசப்படுவதாகத் தோன்றலாம்.ஆனால், பெற்றோராய் இருப்பவன் அவன் ஒருவன் மட்டுமே.இந்த அடிப்படை ஒருமையின் உண்மையை, உணருவதே ப்ரம்ம ஞானமாகும். சாஸ்திரங்களைப் படிப்பதாலோ, வேதாந்த விவாதங்கள் செய்வதாலோ இந்த ஞானத்தைப் பெற முடியாது. இந்த பிரபஞ்சத்தின் ஒவ்வொரு ஜீவராசியும், பரப்ரம்ம ஸ்வரூபமே என்ற உண்மையை உணர வேண்டும்.வேற்றுமையின் ஆதாரமாக இருக்கும் இந்த ஒற்றுமையைப் பற்றிய விழிப்புணர்வே தலை சிறந்த ஞானமாகும். வெறும் புத்தக அறிவால் எந்தப் பயனும் இல்லை. எது நல்லது என்பதையும், இந்த ஞானத்தின் அடிப்படையில் அனைவரும் தார்மீகமான வாழ்க்கை நடத்த வேண்டும் என்பதையுமே அனைத்து மதங்களும் போதித்து வந்துள்ளன. மனங்கள் பரிசுத்தமாக இருக்குமானால், எந்த மதமும் எவ்வாறு தீயதாக இருக்க முடியும்?அனைத்து மதங்களும் ஒரே ஒரு இலக்கிற்கு இட்டுச் செல்கின்ற வெவ்வேறு பாதைகளே.அனைத்து பக்தர்களும் இந்த சத்தியத்தை அனுபவித்து, உலகனைத்திற்கும் முன்னுதாரணமாக இருக்கும் வண்ணம், தங்களது அன்றாட வாழ்க்கைகளில் இதற்கு ஏற்றவாறு வாழ வேண்டும். அவர்களது பக்தி செயற்கையாக இருக்கக் கூடாது.அவர்கள் சரியான பாதையைப் பற்றி ஒழுகி, தார்மீகமான வாழ்க்கைகளை நடத்தி, அதன் மூலம் நிரந்தரமான ஆனந்தத்தை அனுபவிக்க வேண்டும். அதன் பிறகு மட்டுமே, அவர்களது ஆன்மீக சாதனை பயனுள்ளதாக இருக்கும்.