இறைவன் மனித உருவம் ஏற்று வரும்போது, மனிதர்கள் மாயையினால் சூழப்பட்டு, இறைத் தத்துவத்தை காண முடியாதவர்களாக ஆகி விடுகிறார்கள். யசோதா மாதாவும் இதற்கு விதி விலக்கல்ல.ஒருமுறை பலராமர், யசோதையிடம் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் மண்ணைத் தின்று கொண்டிருப்பதாகக் குறை கூறினார். யசோதா விசாரித்த போது, குட்டிக் கிருஷ்ணர், ‘’ என் செல்ல அம்மா! நான் என்ன சின்னக் குழந்தையா மண்ணைத் தின்பதற்கு ?’’ என்ற திடுக்கிடும் அறிவிப்பை செய்தார்.இந்த அற்புதமான தெய்வீக வெளிப்பாட்டின் ஆழத்தை, யசோதையால் பாவம் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. தானே அதை சரி பார்க்க வேண்டும் என்பதற்காக, அவள் ஸ்ரீகிருஷ்ணரை, அவரது வாயைத் திறக்கச் சொன்னார். குட்டிக் கிருஷ்ணர் தனது வாயை அகலமாகத் திறந்தார். அவளுக்கு அதிரச்சியும், திகைப்பும் ஏற்படும் வண்ணம், அண்ட சராசரங்களும் ஸ்ரீகிருஷ்ணரது வாயில் சுழன்று கொண்டிருப்பதைக் கண்டாள். அந்தத் தருணத்திலேயே அவள் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் இறைவனே என்பதை உணர்ந்தாள். ஆனால் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் தனது வாயை மூடி, அவள் முன் அப்பாவித்தனமான பார்வையுடன் நின்றவுடனேயே, அவள் அவரது தெய்வீகத்தை மறந்து, அவரை அணைத்துக் கொண்டு, அவரை சாதாரண ஒரு குழந்தையைப் போல நடத்த ஆரம்பித்து விட்டாள்.