பக்தி என்பது, ஒரு பாத்திரத்திலிருந்து ,மற்றொரு பாத்திரத்திற்கு ஊற்றப் படும் எண்ணெயைப் போலதொடர்ந்தும்,தடையின்றியும் இருக்க வேண்டும். ப்ரேமை இன்றி, இந்த உலகில் எதையும் பெற முடியாது.ப்ரேமை இருந்தால் தான், பற்றுதல்( அனுராகம்), தன்னளவில்,பேணிப் பாதுகாக்கும் ஆவலை உருவாக்க முடிகிறது. சுயமுயற்சியை அடிப்படையாகக் கொண்ட, ‘’ குரங்குக்குட்டி’’ முறை என அழைக்கப் படும் பக்தியில், ஒரு குட்டி, தன்னைக் காத்துக் கொள்ள, தனது பலத்தையே சார்ந்திருக்க வேண்டி உள்ளது – தாய்க்குரங்கு எங்கு தாவிக் குதித்தாலும், அதைப் பிடித்து இழுத்தாலும் கூட,குட்டி தாயின் மடியை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு, தனது பிடியை விட்டு விடாமல் இருக்க வேண்டும் !அதைப் போலவே, ஒரு பக்தனும் இறைவனது கரங்களின் சோதனைகளைத் தாங்கிக் கொண்டு, சோர்வின்றியும், ஒரு இம்மி அளவு கூட வெறுப்போ அல்லது அருவருப்போ இன்றியும்,இந்த உலகத்தின் ஏச்சு, பேச்சுக்களைத் தாங்கிக் கொண்டும், அவமானம் மற்றும் தோல்வியின் உணர்வுகளை வென்றும், எல்லாக் காலங்களிலும், எல்லா சந்தர்ப்பங்களிலும், இறை நாமத்தை, இறுகப் பற்றிக் கொண்டு இருக்க வேண்டும். இப்படிப் பட்ட பக்தியைத் தான் குழந்தையான பக்த ப்ரஹலாதன் கடைப்பிடித்தான்.