ப்ரேமை ஒன்றே பேணிக் காக்க வேண்டிய குணம் என்று கருதி, பாம்புகளைப் போன்ற பிற கீழ்த்தரமான குணங்களிலிருந்து தூர விலகி இருப்பவர்களையே மனிதர்கள் எனலாம்.தீய நடத்தையும்,தீய பழக்கங்களும் ஜனங்களின் மனிதத்துவத்தையே விகாரப்படுத்தி விடுகின்றன. ப்ரேமை எனும் அமுதத்தால் நிரம்பியுள்ள இதயங்களே ஜனங்களின் உண்மையான மனிதத்துவத்தை எடுத்துக் காட்டுகின்றன. உண்மையான ப்ரேமை என்பது அப்பழுக்கற்றது, சுயநலமற்றது, களங்கமற்றது மேலும் தொடர்ந்து இருப்பது.மனிதருக்கும்( மானவா), அரக்கருக்கும் ( தானவா ) உள்ள வித்தியாசம், ‘’மா’’ விற்கும், ‘’தா’’விற்கும் உள்ள வித்தியாசமே. ‘’ மா’’ என்ற பதம் இதமானதும், இனிமையானதும், அமரத்துவத்தைக் குறிப்பதும் ஆகும்; அதே சமயம், ‘’தா’’ என்பது இரக்கமற்றதும்,அக்கிரமமானதும்,கொழுந்து விட்டு எரிவதும் ஆகும். தங்களுள் இனிமை இல்லாதவர்களும்,அமரத்துவத்திற்கான ஏக்கத்தை ஒடுக்க முயல்பவர்களும் மனிதர்களாக இருக்க முடியுமா?அவர்கள் உருவத்தில் மனிதர்களாக இருந்தாலும், அவர்களது இயல்பு அரக்கர்களுடையதே! ஏனெனில், முதன்மையானவை குண நலன்களே அன்றி, ரூபங்கள் அல்ல. நல்ல தன்மை என்பது, உண்மையான மனிதர்களின் முகங்களில் ஆனந்தமாக உருவெடுத்து ஜொலித்திடும். இந்த நல்ல தன்மை இன்றி, அவர்கள் சந்தோஷத்தில் தணியாத மோகம் கொண்டிருந்தாலும், அவர்களது முகம் அசுரத் தன்மையின் அழிவுத் தீயை மட்டுமே எடுத்துக் காட்டும்; ஆன்மீக ஆனந்தத்தின் அருள் அவர்களிடம் இருக்காது.