ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில் பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர்,'' அனைத்து யக்ஞங்களிலும், செய்பவனும் நானே,கொடுப்பவனும் நானே,உட்கொள்பவனும் நானே, ஏற்றுக் கொள்பவனும் நானே '' என்கிறார்.அதனால் தான் , ஒரு யக்ஞத்தில் தலைமைப் புரோஹிதருக்கு ப்ரம்மா என்று பெயரிடப்பட்டுள்ளது.அவரே, தனது மனைவி பக்கத்தில் இருக்க, மற்ற புரோஹிதர்களுக்கு வழி காட்ட வேண்டும்; இல்லை எனில் அவரது தகுதிகள் போதுமானவையாகாது. இங்கு மனைவி என்பது சிரத்தையைக் குறிக்கிறது.நம்பிக்கை இன்றி, எந்தப் புகழ்ச்சியும் வெறுமையே,போற்றுதலும் போலியானதே மற்றும் யக்ஞமே ஒரு பயனற்ற பயிற்சியே.உண்மையைக் கூறப்போனால், இதயமே யாக சாலை, உடலே யக்ஞ குண்டம்,தலை முடியே தர்ப்பைப் புல்,ஸங்கல்பங்களே அன்னியை வளர்க்கும் சமித்துக்கள், ஆசையே அதைக் கொழுந்து விட்டு எரியச் செய்வதற்காக ஊற்றப்படும் நெய், கோபமே பலியிடப்படும் மிருகம், அக்னியே நாம் ஆற்றும் தவமாகும். மனிதர்கள் சில சமயங்களில், தவம் என்றால் தலை கீழாக நிற்பது போன்ற யோகப் பயிற்சிகள் என்று பொருள் கொள்கிறார்கள். இது சரியல்ல; தவம் என்பது உடலை கோணலாக வளைத்துக் கொள்வதல்ல.அது எண்ணம், சொல் மற்றும் செயலின் முழுமையான மற்றும் சரியான ஒருங்கிணைப்பாகும். எப்போது இது பெறப்படுகிறதோ, தெய்வீக ஜோதி பிரசன்னமாகும்.