எல்லா இடங்களிலும் மனிதர்கள் , தங்களது அமரக் குழந்தைகள் (அம்ருத -புத்ர) என்ற நிலையிலிருந்து, வீண் குழந்தைகள் (அன்ரித புத்ர) என்ற நிலைக்கு,தங்களைத் தாங்களே கீழ்மைப் படுத்திக் கொண்டு இருக்கிறார்கள் ! தங்கள் கைப்பிடியில் அம்ருதத்தையே வைத்துக் கொண்டு, அவர்கள் புலனின்பங்கள் என்ற நஞ்சை அருந்திக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.இந்த பிரபஞ்சத்தின் உண்மையான அடிப்படை தெய்வீகத்தைத் தியானிப்பதால் கிடைக்கும் ஆனந்தத்தை உதாசீனப் படுத்தி விட்டு, பொருட்களால் ஆன இந்த உலகின் வெளிப்படையான காட்சிகளில் தாங்களே சிக்கிக் கொண்டு தவிக்கிறார்கள். இந்த அழிவே இல்லாத (அம்ருத தர்மம்) தர்மம் உபநிஷதங்களில் விவரிக்கப் படுகிறது; ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை உபநிஷதங்களின் கருவூலமாக இருப்பதால், அதிலும் இது அறிவுறுத்தப் பட்டுள்ளது. ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை அர்ஜூனனை, ஆத்ம தர்மத்தைக் ( அந்தராத்மாவிலிருந்து ஊற்றெடுக்கும் தர்மம்) கடைப் பிடிப்பதற்கு உதவும் குறிப்பிட்ட குணாதிசியங்களை வளர்த்துக் கொள்வதற்குக் கற்பிக்கிறது. இவை 12ம் அத்யாயம், 13லிருந்து 20 வது ஸ்லோகங்களில் விவரிக்கப் பட்டுள்ளன. தர்மமான வாழ்க்கை என்பது உயிர் மூச்சு போன்றதாகும்;அதுவே ஆத்ம சாக்ஷாத்காரத்திற்கான பாதையும் ஆகும். இந்தப் பாதையில் செல்பவர்கள் இறைவனுக்குப் பிரியமானவர்கள்.