மனிதர்கள் அன்பு நிறைந்தவர்கள்.அவர்களது இதயங்கள் கருணையின் ஊற்றுக்கள்.அவர்கள் சத்திய வாக்கினைக் கொண்டவர்கள். சாந்தியே மனித மனதின் இயல்பு; அதுவே அதன் உள்ளார்ந்த தன்மை.சாந்தியைத் தேடி எங்கும் அலைய வேண்டிய தேவையே இல்லை.எவ்வாறு தங்கமும், வெள்ளியும் பூமியில் புதைந்து உள்ளதோ,எவ்வாறு முத்தும்,பவழமும் கடலுக்கடியில் உள்ளதோ, அவ்வாறே சாந்தியும்,சந்தோஷமும் மனதின் செயல்களில் மறைந்து உள்ளன. இந்த மறைந்துள்ள புதையல்களைப் பெறுவதில் ஆசை கொண்டு, ஒருவர்,ஆழ்ந்து சென்று மனதின் செயல்பாடுகளை உள் நோக்கித் திருப்புவாரேயானால்,அவர் அன்பு நிறைந்தவராக ஆகி விடுவார்.எவர் ஒருவர் தன்னை இந்த அன்பு நிறைந்தவராக ஆக்கிக் கொண்டு, இந்த அன்பின் ஒளியில் வாழ்கிறாரோ, அவரே மனிதன் என்று அழைக்கத் தகுந்தவர்.இந்த அன்பு அற்றவர்கள் ராக்ஷசர்கள், பேய், பிசாசுகளே. இந்த புனிதமான அன்பின் குணம் நிலையானது, நிரந்தரமானது, மாற்றமில்லாதது. அது ஒன்றே ஆனதும்,பிரிக்க முடியாததும் ஆகும்.இந்த அன்பில் தோய்ந்தவர்கள் சுயநலம், வெறுப்பு, அநீதி, அநியாயம் மற்றும் தவறான நடவடிக்கை ஆகியவற்றை இழைக்க இயலாதவர்களே.