பச்சிளம் குழந்தையான பரீக்ஷித்,நாமகரண விழாவிற்காக தங்கத் தட்டில் இடப்பட்டான்.அந்த குழந்தை உடனேயே யாரோ ஒருவரைத் துடிப்புடன் தேடுவதைப் போலத் தவழ ஆரம்பித்தது; விரைவில் பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணரை நோக்கி நகர ஆரம்பித்தது.பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் பாதங்களைப் பற்றிக் கொண்டு ,தன் பார்வையால், அவரால் எடுத்துக் கொள்ளப் பட்டு, கொஞ்சப் பட வேண்டுவதைப் போலக் கெஞ்சியது !பகவானும் உடனேயே அதனது வேண்டுதலுக்கு இணங்கி, சிரித்து , அன்புடன் குனிந்து அந்தக் குழந்தையை தனது மடியில் எடுத்துக் கொண்டார்.அந்த இளவரசக் குழந்தை பகவானின் முகத்தைக் கண் கொட்டாமல் பார்த்தது; தனது தலையை இந்தப் பக்கமோ , அந்தப் பக்கமோ திருப்பவும் இல்லை, தனது கைகளால் எதையும் பிடித்து இழுக்கவோ அல்லது எந்தக் கூக்குரலும் இடவோ செய்யவில்லை. ஒவ்வொருவரும், பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் உட்பட, எந்தக் குழந்தைக்கும் இல்லாத இந்த நடத்தையைக் கண்டு அதிசயித்தார்கள். பின்னர் பகவான், அந்தக் குழந்தையின் கவனத்தைத் திருப்புவதற்காக பல பொம்மைகளை அதன் முன் வைத்து, அந்தக் குழந்தை தன்னை மறந்து விடும் என எதிர்பார்த்து ஒளிந்தும் கொண்டார்.ஆனால் அந்தக் குழந்தையின் கவனம் எந்த பொம்மையிலோ அல்லது விளையாட்டிலோ செல்லவில்லை. அது பகவானையே நாடியதே அன்றி,வேறு எதையும் நாடவில்லை.