வாழ்க்கை எனும் நாடகத்தில் சிலர், எதுவுமே அவர்களுக்குச் சொந்தமானது அல்ல, மேலும் அவர்கள் என்ன வார்த்தைகளைப் பேசினாலும், எந்தக் காரியத்தைச் செய்தாலும் அனைத்தும் அந்த இறைவனையே சாரும்,எதுவும் அவர்களுடையது அல்ல என்ற அடிப்படையில் நடந்து கொள்வார்கள்.அவர்கள் தங்கள் பாத்திரத்தை இந்த உணர்வில்,தங்களுடையது என்று எதையும் எண்ணாமல்,நடிப்பார்கள்.மற்றவர்கள், தமது செயல்களில் தாங்கள் நடிக்கும் பாத்திரத்தையே எண்ணி , தங்களது தனித்தன்மையை மறக்காது இருக்கும் நடிகர்களைப் போன்றவர்கள்.அவர்கள் தாங்கள் வெறும் ஒரு பாத்திரத்தை நடிக்கிறோம் என்று எண்ணாது, தாங்களே எல்லாம் செய்வதாகக் கருதுவார்கள். இந்த இருவருக்கும் என்ன வித்தியாசம் என்றால், முந்தையவர் தான் நடிக்கும் பாத்திரம் தாற்காலிகமானது என்பதை உணர்ந்து,இந்தப் பாத்திரத்தோடு சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களின் மீது பற்றுதல் அற்று இருப்பார்கள்; ஆனால் பிந்தையவர்களோ அந்தப் பாத்திரத்தின் மீது பற்றுதலை வளர்த்துக் கொண்டு, அதனுடன் சம்பந்தப்பட்டவற்றை விட்டு விடுவதை விரும்ப மாட்டார்கள். தற்காலத்தில் பலரும் இந்த சொந்த பந்த உணர்வினால் கஷ்டப்படுகிறார்கள். புலனைகளைச் சரியாகப் பயன்படுத்தத் தவறுவதும், அவற்றால் தூண்டப்படும் ஆசைகளுக்கு அடிமையாகி விடுவதுமே இதற்குக் காரணம். உங்களது புலனுறுப்புக்களை புனிதமானவற்றை மட்டுமே ஏற்றுக் கொள்ளவும், தறிகெட்டு இன்பங்களை அனுபவிப்பதைத் தவிர்க்கவும் பழக்கப் படுத்துங்கள்.