தவம் என்றால் காட்டிற்குச் சென்று,பழம்,கிழங்கு வகைகளை மட்டும் உண்டு வாழ்வது என்று பொருளல்ல.உண்மையில் அப்படிப்பட்ட வாழ்க்கையை, தமஸிகமானது (அறியாமை) என்று கூறலாமே தவிர, அது தவமல்ல. உண்மையான தவம் என்பது, ஸத்வ,ரஜோ மற்றும் தமோ இயல்புகளிலிருந்து எழும் ஒருவரது உணர்வுகள், எண்ணங்கள், வார்த்தைகள் மற்றும் செயல்களைக் கட்டுப்படுத்துவதில் தான் இருக்கிறது. ஸதாஸர்வ காலமும் நீங்கள் இறைவனை தியானித்து, எண்ணம், சொல் மற்றும் செயல்களின் இசைவைப் பெற வேண்டும். எந்த ஒரு மனிதரது, எண்ணம், சொல் மற்றும் செயல்கள் முற்றிலும் இசைவுடன் இருக்கின்றனவோ, அவரே மஹாத்மா ஆவார் ( மனஸ்யேகம், வசஸ்யேகம், கர்மண்யேகம் மஹாத்மனம்). இன்ப,துன்பங்களால் ஆட் கொள்ளப் பட்டு விடாதீர்கள். ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை,இன்பத்திலும், துன்பத்திலும், லாப, நஷ்டத்திலும், வெற்றி ,தோல்விகளிலும் சமமான மனநிலை கொண்டவர்களாக நீங்கள் இருக்க வேண்டும் என்று அறிவுறுத்துகிறது. நீங்கள் உங்களது கடமையை அதி சிரத்தையுடன் ஆற்றி, எந்த விதமான பலனின் எதிர்பார்ப்பும் இன்றி, சமூகத்திற்கு சேவை செய்ய வேண்டும். இப்படிப் பட்ட சமமான மன நிலையும், ஆசைகளற்ற இயல்புமே உண்மையான தவமாகும்.