மனிதர்களிடம் பகுத்தறிவின் ஞானம் பிறப்பதற்கு,பெரியவர்கள் பகுத்தறிவு மற்றும் பற்றின்மைக்கு முதலில் முன்னுதாரணமாக இருக்க வேண்டும். அவர்களே புலன்பங்களின் பின்னால், வெறியுடன் அலைந்து கொண்டிருந்தால், இளைஞர்களை சுயநலம் மற்றும் பேராசை கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று எவ்வாறு குறை கூற முடியும்? பெரியவர்கள் தாங்கள் உபதேசிப்பதை அவர்கள் முதலில் பின்பற்றி, எவ்வாறு தெய்வீகமான வாழ்க்கை சமமான மனநிலை,ஆனந்தம், திருப்திமற்றும் இசைவை அளிக்கிறது என்பதைக் காட்ட வேண்டும்.அவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் சிறிது நேரத்தையாவது இறை நாமஸ்மரணை அல்லது தியானத்தில் செலவிட வேண்டும்.பின்னர் குழந்தைகளும்அந்த சூழ்நிலையை மனதில் வாங்கிக் கொண்டு, கட்டாயம் சாந்தி பெறுவார்கள்.இன்று, பலர் முழு ஆக்ரோஷத்துடன் இறை நாமத்தை விட இனியது எதுவும் இல்லை என முழங்குவார்கள், ஆனால் அவர்களே அதை ஸ்மரணை செய்ய மாட்டார்கள்.தங்களது ஆன்மீக முன்னேற்றத்தை உதாசீனப்படுத்தி விட்டு, அதை போதனை மட்டும் செய்தால், குழந்தைகள்,இந்த முரண்பாட்டை எளிதில் கண்டு பிடித்து விடுவார்கள்.ஆன்மீகப் பாதையை வலியுறுத்துபவர்களின் பொறுப்பு மிக அதிகமானது;அதன் மதிப்பைக் குறைத்து விடக்கூடாது.