கோபிகையர்களின் அஞ்ஞானத்தைக் கண்டு எந்த அளவு நாரத முனிவர் அதிர்ந்து போய் விட்டார் என்றால், அவர்களுக்கு சில ஆன்மிகப் பாடங்களை அளிப்பதற்குத் தானாகவே முன் வந்தார். பிருந்தாவனத்திற்கு வந்த பின், பால் அல்லது தயிர் விற்றுக் கொண்டு இருந்த ,இந்த இடையப் பெண்கள், தாங்கள் விற்கும் பொருட்களைக் கூவி விற்பதற்கு பதிலாக, ‘’ கோவிந்தா, நாராயணா’’ என்று கூவிக் கொண்டிருந்ததை கவனித்தார்; அவர்கள் இறையுணர்வில் அந்த அளவு மூழ்கி விட்டிருந்தார்கள். தாங்கள் அனைத்து பாலையையும் விற்று விட்டதைக் கூற அறியாமல், அவர்கள் இறை நாமத்தை கூறிய படியே திரிந்து கொண்டு இருந்தனர். அவர்களுக்கு விஷய வாஸனாவே அதாவது, புலன்களால் ஈர்க்கப்படும் விஷயங்களில் ஆசையே இல்லை; எனவே, அவர்களுக்கு அஞ்ஞானமும் ( அறியாமையும் ) இல்லை. அவர்களுக்கு தனது பாடங்கள் எதுவும் தேவையில்லை என்ற முடிவிற்கு வந்த நாரத முனிவர், அதற்குப் பதிலாக, இறைவனுக்கான அப்படிப் பட்ட தாபம் மற்றும் எங்கும் வியாபித்திருக்கும் ஸ்ரீகிருஷ்ணரின் தரிசனம் ஆகியவற்றைப் பெறுவதற்கான வழியை தனக்குக் கற்றுத் தருமாறு அவர்களை வேண்டினார். அஹங்காரத்தை வெல்வதற்கு, எந்த விதமான தீவிர பயிற்சியோ, மூச்சுக் கட்டுப்பாடோ அல்லது சிக்கலான பாண்டித்யமோ தேவையில்லை! அந்த எளிய கோபிகையர்கள் இந்த உண்மையை எடுத்துக் காட்டினார்கள்.