மனமார்ந்து தன் தவறுக்கு வருந்துவதே பாவத்தை அதன் குணம் மாற்றி புனிதத்துவம் அளிப்பதற்குப் போதுமானது. இறைவன் பச்சாதாபத்தை கருணையுடன் ஏற்றுக் கொண்டு தன் அருளைப் பொழிகிறான். ஞானம் தோன்றிய தருணம் வரை பாவச் செயல்களில் ஈடுபட்டிருந்த கொள்ளைக்காரனான ரத்னாகர், பச்சாதாபத்தின் காரணமாக முனிவராக ஆகவில்லையா? அவனே மஹாகாவியமான இராமாயணத்தைப் படைத்த வால்மீகி முனிவராக ஆனான், இல்லையா? அவரது கதையே பச்சாதாபத்தின் மதிப்பிற்கான சான்றாகும். பாவத்தின் பாதிப்புக்களிலிருந்து விடுபட்டால் மட்டும் போதுமா என்று நீங்கள் கேட்கலாம். புண்ணியத்தின் பலன்களையும் விட்டு விட வேண்டாமா? ஆமாம். நீங்கள் கட்டாயம் செய்ய வேண்டும். எவ்வாறு கொழுந்து விட்டு எரிகின்ற காட்டுத்தீ தன் பாதையில் காணும் அனைத்தையும் சாம்பலாக்கி விடுகிறதோ, அவ்வாறே பேராற்றல் கொண்ட ஞானத்தீயானது அனைத்து பாவ மற்றும் புண்ணியங்களை விழுங்கி அழித்து விடும்.