சாதாரண மனிதர்களைப் போல, அவதார புருஷர்களுக்கு, முற்பிறவிகளில் சேர்த்து வைக்கப் பட்ட பாவ, புண்யங்கள் என்பது இல்லை. இப்பிறவியில் தாங்கள் கழிக்க வேண்டிய மீதி என்பதும் அவர்களுக்குக் கிடையாது. அவர்களது பிறப்பு அவர்கள் நடத்தும் லீலையாகும். நல்லவர்களது நல்லதன்மையும், தீயவர்களது தீய நடத்தையும், இறைவனது அவதாரங்கள் தோன்றுவதற்குக் காரணமாக அமைகின்றன. இறைவனது இந்த அவதாரத் தோன்றுதல்களால், நல்லவர்கள் மகிழ்ச்சி அடைவார்கள்;தீயவர்கள் துன்புறுவார்கள். தான் ஏற்றுள்ள உடலால் சூழப்பட்டிருந்தாலும்,இறை அவதாரத்திற்கு மகிழ்ச்சியோ, துக்கமோ கிடையாது. அவதாரம் என்பது பஞ்ச பூதங்களால் ஆனவர் அல்ல; அவர்கள் ஆன்மீகமயானவர்கள் (சின்மய), உலகியல்( மிருன்மய) ஆனவர்கள் அல்ல; 'நான்' ' எனது ' என்ற உணர்வுகளாலோ, அஹங்காரத்தினாலோ பாதிக்கப்படாதவர்கள்; அறியாமையால் ஏற்படும் மாயையினால் தீண்டப்படாதவர்கள்.மனிதர்கள் அவதாரங்களை சாதாரண மனிதர்களாகக் கருதினாலும், அது அவதாரத்தின் இயல்பை பாதிப்பதில்லை; அவதாரம் தனது பணிக்காக வருகிறது; தான் ஏற்ற பணியை அது முடித்தே தீரும்.