மூன்று வகையான சரணாகதிகள் உள்ளன. முதலாவதில் பக்தன், ''தவை வாஹம்- நான் உன்னுடையவன்'' என்று உறுதி அளிப்பது; இரண்டாவது ''மாமைவத்வம்- அதாவது நீ என்னுடையவன்'' என்று பறை சாற்றுவது; இறுதியாக, ''த்வமேவாஹம்- அதாவது நீயும், நானும் ஒன்றே'' என்பது. ஒவ்வொரு படியும் மற்றொன்றிற்கு இட்டுச் செல்லும்; இறுதியில் பெறுவதே முடிவான நிலை.முதல் நிலையான '' தவ்-ஏவ-வாஹம்'' என்ற நிலையில் இறைவன் முழுமையாக பந்தமின்றியும்,பக்தன் முழுமையாகக் கட்டுப் பட்டும் இருக்கிறான். ஒரு பூனையைப் போல; பூனை தனது இஷ்டப்படி பூனைக்குட்டியை இங்கும் அங்கும் மாற்றிக் கொண்டே இருக்கும்; குட்டி முனகலுடன் என்ன நடந்தாலும் ஏற்றுக் கொண்டு இருக்கும். இந்த நிலை மிகவும் மென்மையானது மற்றும் அனைவராலும் அடையக் கூடிய ஒன்று. இரண்டாவதான,'' மம-ஏவ-த்வம்'' பக்தன் இறைவனை இதயத்தில் கட்டி வைத்து விடுகிறான்; இறைவனும் விரும்பி கட்டுப் பட்டு இருக்கிறான். ஒரு பக்தன், தனது சொந்த அஹங்காரத்தை முழுகடித்து, அதனை வெற்றி கொள்ளும், ப்ரேமையினால், இறைவனைக் கட்டிப் போட்டு விட முடியும். எப்போது ஒருவருக்கு இப்படிப்பட்ட பக்தி இருக்கிறதோ, இறைவனது அருள் அவரது ஒவ்வொரு தேவையையும் பூர்த்தி செய்து விடும்.