இறைவன் மீது பக்தி இன்றி, பிறப்பு, இறப்பு என்ற சூழலிலிருந்து விடுதலையையோ, புத்தி மற்றும் உணர்ச்சிகளின் தூய்மையையோ பெற இயலாது. இறைவனைத் தங்களுள் உணருகின்ற பக்திப் பரவசப் பெரு ஊற்றைக் கொண்டவர்களுக்கு, எந்த விதமான நூல்களையும் ஆராயத் தேவை இல்லை. இறைவனின் அழகு,நளினம் மற்றும் ஆற்றலை,நினைவு கூர்ந்தவுடனேயே அவர்கள் தேடுகின்ற பேரானந்தம் அவர்களுக்குக் கிடைத்து விடுகிறது. இந்தப் பரவச நிலையில், அவர்கள் தங்கள் உடல் பற்றிய நினைவை விடுத்து, இறைவனின் அன்பர்களாக விழைந்து,அவனுடன் கலந்து விட்ட பேரானந்தத்தில் திளைத்திருப்பார்கள். அவர்கள் உரக்க ஆடியும், பாடியும், உண்மையான மகிழ்ச்சி, மற்றும் ஆனந்தத்துடன் இறைவனுடன் ஒன்றரக் கலந்து விடுகிறார்கள். இறைவனைப் பெற வேண்டும் என்ற பக்தனின் வேட்கையே உண்மையான பக்தியின் சின்னமாகும்.