மாயைத் திரைக்குப் பின்னால், இறைவன் இருப்பதை ஒவ்வொரு நடிகரும் ( ஜீவனும் ) உணர்ந்திருக்க வேண்டும்; அவன் தரும் சிறிதளவு பரிந்துரையைக் கூடப் பற்றிக் கொள்வதில் ஒவ்வொருவரும் ஆவலாக இருக்க வேண்டும், தங்களது ஓரக்கண்ணால் அவனைக் கவனித்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும்; செவிகள் அவனது குரலைக் கூர்ந்து கேட்டுக் கொண்டு இருக்க வேண்டும். இதற்கு பதிலாக ஒருவர் நாடகக் கருத்து மற்றும் கதையை ( அதாவது, எந்தப் பணிக்காக தான் வந்திருக்கிறோம், அதில் தனது கடமைகள் என்ன என்பதை ) மறந்து, திரைக்குப் பின்னால் இறைவன் இருக்கிறான் என்பதைக் கவனிப்பதை உதாசீனப் படுத்தி, மேடையில் வெறுமனே மௌனமாக நின்று கொண்டு இருந்தால், பார்வையாளர்கள் அவரது முட்டாள் தனத்தைப் பரிகசிப்பதோடு, நாடகத்தைக் கெடுத்து விட்டதாகக் குற்றம் சாட்டுவார்கள். இந்தக் காரணங்களுக்காக, உலகம் எனும் மேடையில் ஒரு மனிதனின் பாத்திரத்தை ஏற்று வரும் ஒவ்வொருவரும், முதலில் தனது வசன வரிகளை நன்றாகக் கற்றுக் கொண்டு, பின்னர் திரைக்குப் பின் இறைவன் இருப்பதை நினைவில் கொண்டு, அவனது ஆணைகளுக்காகக் காத்திருக்க வேண்டும். கவனம் இரண்டின் மீதும் இருக்க வேண்டும்: அதாவது அந்தப் பாத்திரத்திற்காகக் கற்றுக் கொண்ட வசனங்கள் மற்றும் மேடை நிர்வாகியின் கட்டளைகள். தியானம் மட்டுமே இந்த மனக்குவிப்பு மற்றும் விழிப்புணர்வை ஒருவருக்குத் தர முடியும்.